Ο ερχομός του παιδιού στην οικογένεια απαιτεί βασικές αναπροσαρμογές στη ζωή του ζευγαριού. Μεταβολές και αλλαγές στα ωράρια και στην παρουσία τους είναι απαραίτητες για να ανταποκριθούν στις άμεσες ανάγκες του μωρού. Όσοι έχουν ήδη βρει μια υγιή ισορροπία στη σχέση τους, προσαρμόζονται ευκολότερα στις αλλαγές αυτές. Από την άλλη, για τους γονείς που δε βρίσκονται σ’ αυτή τη θέση, αυτές οι αλλαγές μπορεί να φανούν ανωμαλίες που ενδέχεται να πάρουν τη μορφή σωματικής ή και συγκινησιακής υπερέντασης. Όταν εμφανίζονται αυτές οι πιέσεις, οι νέοι γονείς μπορούν να ακολουθήσουν τις εξής προτάσεις:
1. Βάλτε κάποιο άτομο που εμπιστεύεστε να προσέχει το παιδί και βρείτε ένα ζεστό, ουδέτερο μέρος έξω από το σπίτι σας, όπου θα καθίσετε και θα μιλήσετε άνετα και ειλικρινά οι δυο σας. Χωρίς να βιάζεστε, εκμυστηρευτείτε τα συναισθήματά σας ακόμη και τις πίκρες σας και τις απογοητεύσεις σας, τους φόβους σας και τις αδυναμίες σας. Πιθανότατα, σε τέτοιες καταστάσεις, τα κοινά σας όνειρα θα φαίνονται να σβήνουν. Το παιδί έχει καταλάβει όλο το χώρο και το χρόνο σας. Αυτή η εποχή μπορεί να είναι ιδιαίτερα σκληρή για τους πατεράδες, που συνήθως δε συνδέονται τόσο στενά με το παιδί, όπως η μητέρα. Οι πατεράδες έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι είναι απαραίτητοι, επιθυμητοί και σημαντικοί. Οι γυναίκες αποτελούν το συνδετικό κρίκο που θα δημιουργήσει και θα καλλιεργήσει το δεσμό ανάμεσα στον πατέρα και το μωρό.
2. Εκφράστε με λόγια το πόσο σημαντικοί είστε ο ένας για τον άλλο και τι ελπίδες έχετε για τον άλλο και με τον άλλο. Αυτό θα σας βοηθήσει να ανανεώσετε την αυτοεκτίμησή σας, ώστε να ενώσετε τις δυνάμεις σας και να τα βγάλετε πέρα με θετικό τρόπο μεταξύ σας και με το παιδί σας. Μετά από αυτήν την ξεκάθαρη κουβέντα, μπορείτε να ορίσετε κάποιες ώρες για την επανασύνδεσή σας κάθε μέρα, καθώς και για κάτι ξεχωριστό κάθε εβδομάδα. Η διατήρηση της επαφής μεταξύ σας και η πρώτη θέση που πρέπει να πάρει στη ζωή σας, είναι βασικά βήματα για την εκπλήρωση του γονικού σας έργου. Αυτό χρειάζεται σταθερή δέσμευση και συνειδητή προσήλωση. Μπορεί, επίσης, να έρθει στην επιφάνεια κάποιος φόβος για την απώλεια της αυτονομίας. «Υπάρχει λίγος χρόνος και για μένα;» Τα ζευγάρια χρειάζονται συνειδητά να κανονίζουν το χρόνο τους έτσι, που ο καθένας να έχει λίγο για τον εαυτό του. Για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό, θα πρέπει να εκφράζετε την ανάγκη σας αυτή και μετά να ζητήσετε τη συνεργασία του συντρόφου (και αργότερα των άλλων μελών της οικογένειάς σας). Οι προοπτικές είναι σίγουρα καλές και κάτι μπορεί να γίνει, αλλά θα πρέπει να το ζητήσετε και να το προγραμματίσετε.
3. Προσπαθήστε να αντιληφθείτε αν ενεργείτε σε αντίθεση με τον εαυτό σας ή με τον άλλο. Αν αυτό συμβαίνει, επισημάνετε τη δυσκολία. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας, που θα σας οδηγήσει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που παρουσιάζονται.
Χωρίς αμφιβολία, δύο άνθρωποι που νοιάζονται ο ένας για τον άλλο μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους για να συνεργαστούν και να καλυτερέψουν τα πράγματα για εκείνους, για τη σχέση τους, για το παιδί τους ή για τα παιδιά τους.
Βιβλιογραφία:
Virginia Satir, (1988). The New Peoplemaking. Mountain View, California