Κανείς δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός. Κανείς δεν γνωρίζει τι σημαίνει «γονεϊκότητα» μέχρι να κληθεί να την εφαρμόσει στην πράξη.
Μία συγκλονιστική εμπειρία που ανατρέπει τα μέχρι τώρα δεδομένα στη ζωή του κάθε ενήλικα. Δεν είναι πια υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό του, αλλά πλέον θεωρείται απολύτως υπεύθυνος και για ένα πλάσμα ανυπεράσπιστο, του οποίου η επιβίωση και η ευημερία εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνον.
Η ευθύνη αυτή δεν αφορά μόνο το κομμάτι των αναγκών πρακτικής φύσεως, αλλά κατά βάση τη «δημιουργία» ενός ανθρώπου με αξίες, με κοινωνική συμπεριφορά, με την ικανότητα να δημιουργεί αρμονικές σχέσεις και με πολλά άλλα πολύτιμα εφόδια.
Γονεϊκότητα, λοιπόν, η στιγμή που χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αποφασίσουμε να κάνουμε συνειδητά τις αλλαγές που αναβάλλαμε τόσο καιρό: στον τρόπο που θυμώνουμε, στο πόσο κριτικάρουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, στον τρόπο που επικοινωνούμε, στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, στους ανθρώπους με τους οποίους επιλέγουμε να σχετιζόμαστε, στον τρόπο που ζητάμε συγγνώμη κ.ο.κ.
Αμέτρητες αλλαγές, διαφορετικές για τον καθένα μας, που απαιτούν χρόνο και προσπάθεια. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζουν τον κόπο, όχι μόνο για εμάς, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας · γιατί τα παιδιά μας δεν θα ακολουθήσουν απαραιτήτως τις συμβουλές μας, αλλά θα μιμηθούν εμάς, τα πρότυπά τους, τις συμπεριφορές μας. Θα δουν ανθρώπους που προσπαθούν, μαθαίνουν και γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και καλύτεροι. Και τα παιδιά, σαν καθρέφτες μας που είναι, θα αναδεικνύουν τις ποικίλες πτυχές του εαυτού μας.
Γι’ αυτό, η γονεϊκότητα μάς δείχνει το μονοπάτι προς το «γνώθι σαυτόν», αυτό το ατελείωτο, ανεξερεύνητο για τους περισσότερους από εμάς μονοπάτι που θα προσδώσει πραγματικό νόημα στη ζωή μας. Ας αδράξουμε, λοιπόν, την ευκαιρία να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από τα παιδιά μας.