Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπάει ανέμελα ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα ανάβει μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ αργά.
Σιγά σιγά το νερό γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντάς το ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπάει χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει. Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό και το βατραχάκι δεν το βρίσκει πλέον ευχάριστο, αισθάνεται μια ατονία, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν νιώθει ακόμα φόβο.
Έπειτα το νερό γίνεται πιο ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να νιώθει δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο, έτσι το υπομένει χωρίς να αντιδρά.
Στο τέλος η θερμοκρασία ανεβαίνει κι άλλο, μέχρι που το βατραχάκι καταλήγει να βράσει και ως εκ τούτου να πεθάνει.
Αν έριχναν το ίδιο βατραχάκι σε νερό που έβραζε, εκείνο θα πήδαγε αμέσως έξω από την κατσαρόλα. Αντίστοιχα, όταν μια αλλαγή γίνεται αργά αργά, δεν τη συνειδητοποιούμε, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρήσουμε όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια, θα συνειδητοποιήσουμε ότι βιώνουμε μια σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών και ιδανικών. Δεν το καταλαβαίνουμε, όμως, γιατί γίνεται αργά αργά και σιγά σιγά, με τέτοιον τρόπο, ώστε το συνηθίζουμε. Πράγματα που πριν από κάποια χρόνια θα μας έβγαζαν στους δρόμους, όπως αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής μας ελευθερίας, της αξιοπρέπειάς μα και της φύσης, οι οποίες γίνονται στο όνομα του κέρδους με τη συνενοχή όλων, τώρα μας αφήνουν τελείως αδιάφορους, επειδή έχουμε χάσει την ικανότητα και τη θέληση να αμυνθούμε.
Βιβλιογραφία:
Φιλίππου, Δ., & Καραντάνα, Π. (2010). Ιστορίες για να ονειρεύεσαι… Παιχνίδια για να μεγαλώνεις… Εκδόσεις Καστανιώτη.